Een missie die leeft (gaap)

In al die jaren dat ik bij bedrijven over de vloer kom en met medewerkers spreek zie ik het steeds duidelijker: draagvlak voor beleid komt van onderaf. Het moeilijkste is om dit inzicht naar boven door te communiceren. Angst voor controleverlies is in de meeste gevallen onterecht. Het behalen van  bedrijfsdoelen kan heel goed samen gaan met belangen van medewerkers en de omgeving.

Een missie die leeft (gaap)

Stel dat je als interne missie hebt om een transparante en veilige organisatie te zijn. Waar blijkt dat dan uit? Die vraag zou best gesteld kunnen worden aan alle medewerkers. Wie neemt welke verantwoordelijkheid en hoe gaan we met elkaar om? Daarna kunnen afspraken samengevat worden en gaat het meer leven. Niets is in steen gegoten en jaarlijks updates aanbrengen door voortschrijdend inzicht maakt dat beleid leeft in plaats van een papieren tijger blijkt te zijn.

Hetzelfde geldt voor een vitaliteitsbeleid. Wanneer dit van bovenaf gecommuniceerd wordt heb je de kans dat de mensen voor wie het bedoeld is zich hier matig in kunnen vinden. Of je bereikt alleen de enthousiastelingen die toch al actief zijn op dat gebied. Er wordt veel tijd en geld gestoken in plannen, platforms en communicatie maar de doelgroep echt bereiken is lastiger. Natuurlijk zul je nooit iedereen kunnen motiveren. Toch is de kans op deelname veel groter wanneer er meer inspraak is over waar budgetten aan te besteden en hulp bij het uitrollen binnen een team of organisatie. Meer autonomie, gehoord en gezien worden zijn belangrijke basisbehoeften.

Ga gewoon pannekoeken bakken!

Bij gemeentes worstelen ze met de beste bedoelingen om budgetten bij de burgers te krijgen. Denk aan buurtcohesie, participatiedoelen en vitaliteit. Diverse werkgroepen bedenken plannen en gaan er mee de vloer op of de wijk in. Wie doet er mee? Dan blijft het stil.

In Rotterdam hebben ze dat heel anders aangepakt. Vanuit de gemeente is er besloten dat een stuk grond beschikbaar werd gesteld voor het aanleggen van moestuinen voor buurtbewoners. MET buurtbewoners. Ik sprak een van de initiatiefnemers van Tuin de Bajonet. Ze zijn pannenkoeken gaan bakken en via de kinderen kwamen de ouders kijken en na een paar keer vormde zich een groepje die wilde beginnen. Na een inventarisatie wat er nodig was werd de omgeving gemobiliseerd en waar nodig mensen met specifieke kennis ingeschakeld. Vaak deden ze dat nog op vrijwillige basis ook. Een tuinarchitect, een kweker en een boer uit de omgeving stelde kennis en materiaal beschikbaar. Vanuit diverse gemeentes werd er nieuwsgierig gekeken naar dit project: Hoe krijgen jullie de mensen zo ver?” “Ga gewoon pannenkoeken bakken” was het antwoord.

Groeit de betrokkenheid dan groeien resultaten mee

Ondanks de goede intenties van beleidsmakers zie je dat er vooral Vóór de doelgroep gedacht wordt in plaats van Met hen in een vroeg stadium. Hierdoor gaat veel effectiviteit en creativiteit verloren. Personeel werven is een lastige zaak maar mensen behouden is dat net zo goed. Online metingen en enquêtes halen vaak niet de persoonlijke verhalen en motivaties naar boven waardoor een beleid ook daadwerkelijk gedragen wordt.

Samenwerking

Als interim adviseur Vitaliteit en Welzijn ben ik een schakel tussen beleid en beleving. Graag ondersteun ik organisaties die open staan voor een meer Bottom-up communicatie. Met name bij ambities op het gebied van vitaliteit en mentaal welzijn. Alles wat ik de afgelopen 25 jaar in de praktijk geleerd en gezien heb zal ik creatief inzetten voor het behalen van resultaten. Ondersteund door relevante opleidingen, kennis van Positieve Psychologie en gedragsverandering.

Zullen we eens een bakkie doen?

Hartelijk groet,

Melanie Raaijmakers